Προσωπικός βοηθός: Και πολύ άργησε
Ξυπνάς το πρωί από τον εκνευριστικό ήχο του ξυπνητηριού και πρέπει να είσαι σε μια ώρα στην δουλειά, είναι μεγάλη μέρα σήμερα, παραδίδεις report και πρέπει να είσαι στην ώρα σου. Έξω έχει κρυο και βρέχει, κι εσύ δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Όχι, πράγματι δεν το λέω μεταφορικά, είσαι τετραπληγικός/ή/ο και δεν κουνάς τα πόδια σου, δεν έχει να κάνει με το κρυο και την βροχή. Ο πατέρας σου μπαίνει στο δωμάτιο κι αφήνει έναν ζεστό καφέ δίπλα σου, λέτε καλημέρα και φεύγει βιαστικός. Εσύ, περιμένεις την μάνα σου ενώ πίνεις καφέ. Σηκώνεις την πλάτη του κρεβατιού, κάνεις καθετήρα, περιμένεις την μάνα σου, σού δίνει τα ρούχα και ντύνεσαι. Η ώρα περνάει, εσυ πας από το κρεβάτι στο αμαξίδιο, τσουλάς προς το σαλόνι και την εξώπορτα και παρατηρείς ότι η μάνα σου βρίσκεται ταυτόχρονα στο μπαλκόνι απλώνοντας ρούχα, στην κουζίνα μαζεύοντας πιάτα, στο δωμάτιο της να ντύνεται και στο τηλέφωνο να λέει πως θα αργήσει. Έχει να πάει στο εστιατόριο που δουλεύει σπαστό πρωί απόγευμα, και να περάσει από το σχολείο να πάρει το παιδί του αδερφού σου, το ανίψι σου. Εσυ την περιμένεις για να σε βοηθήσει να μπεις στο αμάξι σου.
Έχετε αργήσει κι οι δυο στις δουλειές σας, αλλά οι εργοδότες σας δείχνουν κατανόηση. Μέχρι που κάτι απο όλα σπάει.
Σε μια άλλη πραγματικότητα, ξυπνάς το πρωί από τα έργα στην Μεσογείων, πάλι βρέχει και πάλι είσαι τετραπληγικος. Σου φέρνει καφέ ο Χρήστος που δούλευε ως βοηθός σου την νύχτα και τον διαδέχεται η Μαρία που σε βοηθάει μέχρι να μπεις στο αμάξι. Η μάνα σου, ο πατέρας σου και το ανίψι σου δεν χρειάζεται να βιάζονται ούτε και να σε βλέπουν σαν κάποιον/α που χρειάζεται συνέχεια κάτι από αυτούς.
Και σε μια τελευταία πιο ρεαλιστική πραγματικότητα, ξυπνάς από τον νοσηλευτή, έξω βρέχει, και ναι είσαι τετραπληγικος. Τώρα δεν έχεις να βιαστείς για την δουλειά, γιατί δεν δουλεύεις. Μένεις σε ίδρυμα. Δεν έχει ζεστό καφέ, και δεν έχεις να πας κάπου. Η οικογένεια σου ή δεν είναι πια εκεί ή δεν είχε τα χρήματα και τον χρόνο να σε στηρίξει ενώ άκουσε πως αυτό είναι το πιο κατάλληλο μέρος για ανθρώπους σαν και σένα.
Ναι η πρώτη πραγματικότητα μοιάζει προνομιούχα τώρα. Αλλά να θυμάστε πως δεν είναι ουσιαστικά. Ούτε καν η δεύτερη. Γιατί η δεύτερη είναι δικαίωμα μας.
Πριν από κάποιες μέρες, ψηφίστηκε στην ελληνική Βουλή ένα νομοσχέδιο που μεταξύ άλλων θέσπισε την έννοια του Προσωπικού Βοηθού επίσημα, και δημιουργεί βάσεις για ένα πιλοτικό πρόγραμμα με 2.000 ανάπηρα άτομα/ χρήστες/ριες προσωπικής βοήθειας και αφού τελειώσει αυτό μιλα για το πλήρες άνοιγμα του θεσμού σε όσους ανθρώπους το χρειάζονται.
Τι είναι ο Προσωπικός Βοηθός (εφεξής ΠΒ);
Τα χέρια και τα πόδια των ατόμων με κινητική βλάβη. Ή το εργαλείο για να μπορεί να λάβει ανεξάρτητες αποφάσεις ένα άτομο με νοητική/αισθητηριακή βλάβη, αυτισμο κλπ. Οπότε το meme μας μιλάει μόνο για την κινητική βλάβη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά με βάση την βλάβη. Αρκετά ανάπηρα άτομα χρειάζονται έναν άνθρωπο που να είναι αρωγός στο να ορίζουν τα ίδια την ζωή τους.
Για να είναι κάποιο άτομο ΠΒ κάποιου αλλου ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να είναι νοσηλευτής. Πρέπει να είναι ό,τι επιθυμεί το ανάπηρο άτομο για το οποίο εργάζεται. Η Προσωπική Βοήθεια θέλει να δώσει σε ένα ανάπηρο άτομο την Επιλογή και τον Έλεγχο στην ζωή του. Και μαζί με την άρση των αρχιτεκτονικών εμποδίων (προσβασιμότητα) και την κατάρριψη των κοινωνικών/πολιτειακών εμποδίων (μισαναπηρισμός) αποτελεί ένα κομμάτι των βασικών αιτημάτων που έχουμε πολλά ανάπηρα άτομα θέλοντας να ζούμε ισότιμα.
Αυτό το νομοσχέδιο, ήρθε μετά από τον προσωπικό αγώνα κάποιων ανθρωπων αναπήρων και μη, και άργησε πολύ. Κράτη ευρωπαϊκά, ασιατικά και αφρικανικά έχουν θεσπίσει τον προσωπικό βοηθό πριν την Ελλάδα.
Αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κόπο αυτών των ανθρώπων. Ας μην τους ξεχνάμε λοιπόν. Άνθρωποι που ανήκουν σε ομάδες ή συλλόγους που εδώ και πολλά χρόνια παλεύουν να κάνουν μικρές νίκες απέναντι σε έναν «δύσκολο αντίπαλο». Νικες που ονειρευόταν χρόνια πριν η ομάδα του ‘Αναπηρία Τώρα’ με βασικό πρόσωπο τον Νίκο Βουλγαρόπουλο.
Και τώρα λίγο πιο προσωπικά: εγώ, ο παλιός ανάπηρος των cool crips, άκουσα πρώτη φορά στην ζωή μου την ιδέα της προσωπικής βοήθειας από τον κύριο Νίκο. Οπως και πολλά άλλα πράγματα μιας και ο Βουλγαρόπουλος και η ομάδα του ήταν πρωτοπόροι στην χώρα.
Ο Βουλγαρόπουλος σίγουρα δεν τα έλεγε όλα σώστα, αλλά εξέφραζε τον πολύ ρεαλιστικό φόβο του πως όταν και αν έρθει ο θεσμός του προσωπικού βοηθού στην Ελλάδα θα έχουμε ένα σοβαρό ζήτημα στο πώς θα διαχειριστούμε αυτό το εργαλείο ως σύστημα, ως ανάπηροι και ως οικογένειες των αναπήρων.
Μοιραζόμαστε αυτόν τον φόβο και γνωρίζουμε πως υπάρχει κίνδυνος τα χρήματα να μην καταλήγουν ούτε στους ΠΒ ούτε στους ανάπηρους. Αλλά θα κάνουμε αυτήν την κουβέντα όταν έρθει ο καιρός.
Προς στιγμην θελουμε να τονίσουμε πως η προσωπική βοήθεια είναι ένα πολύ σημαντικό ‘βήμα’ (pun intended) για μια ισότιμη κοινωνία. Είναι αναγκαία συνθήκη. Δυστυχώς όμως, όχι ικανή. Θέλει πολύ δουλειά μέσα και έξω από το αναπηρικό κίνημα και τον χώρο της αναπηρίας για να φτάσουμε στο σημείο όπου θα χρησιμοποιούμε τέτοια εργαλεία με το πιο ιδανικό αποτέλεσμα. Βασικά, δεν θέλει απλά δουλειά, θέλει σκάψιμο και όργωμα όπως έλεγε η εκλιπούσα Μαρίνα Γαλανού (ακτιβίστρια και πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών).
Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω, αν διαβάσατε μέχρι εδώ όμως πηγαίντε ψάξτε τίποτα και στην γκουγκλ και στείλτε μας να συζητήσουμε. Και τώρα που το πιάσαμε το θέμα σίγουρα θα το δείτε και σε επόμενα ποστ 
Περιγραφή εικονας: η εικόνα είναι το σχέδιο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, «ο άνθρωπος του Βιτρούβιου» όπου απεικονίζεται μία γυμνή αντρική φιγούρα σε δύο αλληλοκαλυπτόμενες θέσεις με τα μέλη του ανεπτυγμένα και συγχρόνως εγγεγραμμένη σε ένα κύκλο και ένα τετράγωνο. Κάτω αριστερά έχει προστεθεί το λογότυπο της σελίδας «η αναπηρία είναι κουλ» η οποία έχει προσθέσει ψηφιακά τις λέξεις «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΒΟΗΘΟΣ» στα χέρια και τα πόδια του Ανθρώπου του Βιτρούβιου και στον κορμό του την λέξη «Αναπηράκι».